آتش در کوهستان

همیشه بهترین برنامه های کوهنوردی ام وقتی اتفاق می افتند که هیچ برنامه‏ ای از قبل برایش نداشته ام. مهر ماه امسال برایم از این جهت خاص بود که با کسی آشنا شدم که اگرچه محل زندگی مان از نظر جغرافیایی بسیار دور از هم است، ولی افکار و دغدغه های مشترکمان ما را به هم نزدیک کرد. به همین دلیل وقتی دوست تازه مان از ما خواست که او را به کوه زیبایی ببریم، بدون تردید قبول کردیم. پیدا کردن کوهی که هم در این موقع از سال زیبا باشد و پر آب و هم مسیر دست به سنگ داشته باشد کمی سخت بود اما در نهایت تصمیم گرفتیم که با هم به جانستون زیبا برویم. روز یکشنبه 25 مهر ماه صبح زود بیدار شدیم و ساعت 6:10 از تهران به سمت فش آتش در کوهستان...

- دستات چرا زخم و زیلیه؟ پوست دستت چرا انقدر زمخته؟ چرا پاهات کبوده؟ + برای اینکه سنگنوردی می‏کنم. - سخت نیست؟ + چرا، مگه می شه ورزشی سخت نباشه؟ ولی قشنگیای خودش رو داره... - امنیت چطور؟ چطور مطمئنی که از اون بالا نمی افتی؟ - دستام باید خیلی قوی باشه؟ - حتماً ناخونام رو باید بگیرم؟ - تجهیزاتش چطور؟ گرونه؟ - برای این که سنگنورد بشم از کجا باید شروع کنم؟ اینها نمونه ای از ده ها سوالی است که در طول این چند سالی که دارم به صورت جدی سنگنوردی می کنم از من پرسیده شده. سوال اول و دوم را همه می پرسند. بعضی ها بعد از همین دو سوال به من با دیده ی دلسوزی و «خدا شفات بده که این بلاها رو سر خودت اوردی» نگاه آتش در کوهستان...

یکی از کارهایی که خیلی دوست دارم انجام بدهم این است که در فصل پاییز کنار زاینده رود پیاده روی کنم. آن هم نه زاینده رود اصفهان که معمولاً در پاییز خشک است و خاکی؛ بلکه زاینده رود استان چهارمحال و بختیاری، جایی که رود، درخت و کوه را با هم دارد. من عاشق کوه، درخت و رودخانه ها هستم و عاشق لحظه ای که این سه را با هم در فصلی که دوست دارم، پاییز، ببینم. در این برنامه که با گروه چکاد همراه شدم، کسی را نمی شناختم. بنابراین سعی کردم از تنهایی ام نهایت لذت را ببرم. همه ی رنگ های پاییزی را در یک برگ دیدم، پوست سرد درختان را لمس کردم، به صدای زیبای خش خش برگ ها زیر پاهایم به دقت گوش دادم، بوی عطر مست کنن آتش در کوهستان...

چندی پیش در اینستاگرام، کلیپی دیدم از آفرودسوارانی که قله درفک گیلان را با ماشین هایشان صعود کرده بودند! این کلیپ را عیناً در اینجا هم قرار می دهم تا شما خواننده ها هم ببینید و قضاوت کنید: لینک دانلود دیدن این کلیپ خیلی ناراحتم کرد. این شد که پیامی خصوصی برای مالک آن صفحه که در تمام پست هایش دم از عشق به طبیعت می زد نوشتم و خیلی محترمانه به این کار او اعتراض کردم. البته همان طور که انتظار می رفت، جوابی هم در قبول یا رد اعتراضم دریافت نکردم! اما واقعاً یک لحظه به خودمان بیاییم و ببینیم به کجا داریم می رویم؟ چرا لحظه ای فکر نمی کنیم که نباید هر جا که ماشینمان توانایی اش را دارد، ما را هم با خود آتش در کوهستان...

روز جمعه، 29 اردیبهشت ماه 1396، برای من روزی به یاد ماندنی بود. نه به خاطر انتخابات و فضای سیاسی اون، بلکه به دلیل موفقیت مردی که تونست نام ایران رو در باشگاه هشت هزاری ها جاودانه کنه. عظیم قیچی ساز عزیز! این موفقیت رو صمیمانه بهت تبریک می گم و امیدوارم به سلامت برگردی به کشورت که آغوش ما در اون روز برای استقبال از تو باز خواهد بود. *** پی نوشت: دیروز 8 خرداد به استقبال عظیم قیچی ساز در فرودگاه امام خمینی رفتم. جمعیت زیادی از تهران و شهرهای دیگه آمده بودند. من هم با آخرین اتوبوس خودم را رسانده بودم. عظیم با گامهایی استوار آمد. جمعیت از شادی سر از پا نمی شناخت. همراه با مارش نظامی سرود ای ایران آتش در کوهستان...